Το τραπέζι της γιορτής!!

Για τη γιαγιά μου η μαγειρική και τα τραπέζια ήταν σημαντικά στην επιτυχία μίας σχέσης ερωτικής, οικογενειακής, φιλικής. Δεν ήξερε από εντυπωσιακά στολίσματα άλλωστε στην εποχή της δεν υπήρχαν αυτά υπήρχε μόνο η ουσία, να μαζευτεί όλοι οι οικογένεια γύρω από το ίδιο τραπέζι και να περάσει όμορφα δημιουργώντας αναμνήσεις στους νεότερους. Στολίδια στο τραπέζι ήταν τα καλά σερβίτσια που έβγαιναν από το κλασσικό και βαρύ διακοσμημένο μπουφέ.

Το τραπεζομάντιλο ανάλογα με τη γιορτή, ήταν κάθε χρόνο το ίδιο- ακόμα θυμάμαι εκείνο το πράσινο με την άσπρη ρίγα στο τελείωμα και το καλό το άσπρο (που κράτησα εγώ). Έδινε εντολές πως να στηθεί το τραπέζι και ως βοηθός τότε εκτελούσα.

 

Τα κολονάτα ποτήρια του κρασιού, του νερού, τα καλά μαχαιροπίρουνα, η ασημένια ψωμιέρα με την άσπρη κοφτή πετσετούλα, το κρυστάλλινο δοχείο για το πάγο είχαν την θέση τους πάνω στο μεγάλο τραπέζι της καλής τραπεζαρίας με το χοντρό τζάμι από πάνω. Στο μπουφέ στηνόταν το σκηνικό για το επιδόρπιο, τα ποτηράκια της σαμπάνιας, του λικέρ, τα πιατάκια του γλυκού, τα μπολάκια της φρουτοσαλάτας δεν υπήρχε περίπτωση να τα αφήσουμε τη τελευταία στιγμή. Εγώ πήγαινα και ερχόμουν μέχρι να φτάσουν οι καλεσμένοι, γιατί εκτός όλων των άλλων μου άρεσε να χαζεύω το στολισμένο τραπέζι, ήταν σαν να το καμάρωνα!

Το μενού λίγο πολύ το ίδιο ανάλογα βέβαια τη γιορτή. Το πρώτο πιάτο γαρίδες κοκτέιλ μέσα σε ψηλά μπολάκια με πόδι ( τα ίδια του παγωτού) στολισμένα στο πάτο με ένα μαρουλόφυλλο. Δεύτερο πιάτο συνήθως αρνάκι στο φούρνο με πατάτες οφτές (τις λένε οι Κρητικοί) και μακαρόνια φούρνου με κρέμα γάλακτος μανιτάρια, μπέικον. Τα μακαρόνια ήταν πάντα Mafaldine Napoletani αλλιώς δε πετύχαινε το φαΐ κατά την άποψη της γιαγιάς! Ορεκτικά, σαλάτες ανάλογα την εποχή. 

Ο καθένας είχε τη θέση του, ο παππούς στη κεφαλή και η γιαγιά πάντα στην άλλη άκρη, αυτή που ήταν κοντά στη κουζίνα, για να μπορεί να σηκώνετε να φέρνει τις πιατέλες. Ήταν πολύ χαρούμενη που μαζευόμασταν σε κάθε γιορτή και εκείνη φρόντιζε για όλα!

Πίστευε πως αυτός ήταν ένας τρόπος για να μένει οι οικογένεια δεμένη..

Τυχαίο το κρασί??Δε νομίζω!!

Τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα κληρονόμησα όταν έφυγε η γιαγιά..

Έτσι στην γιορτή που έστησα το Σαββατοκύριακο έβαλα όλη μου την τέχνη για να φτιάξω ένα τραπέζι όπως της γιαγιάς, το μενού παρόμοιο, το γλυκό το ίδιο και το στόλισμα στα πιάτα έμοιαζε με τότε που ήμουν η βοηθός της.

Το τραπέζι δεν θέλαμε να είναι επίσημο αλλά όμορφο και γιορτινό, κάτι να μας θυμίζει πως σε λίγο έρχονται Χριστούγεννα.

Τα πιάτα εξάλλου ήταν πολλά και δεν έπαιρνε για πολλές ''φιοριτούρες'' έτσι τις έλεγε η γιαγιά που πίστευε πως τον καλεσμένο θα τον κερδίσεις από την τέχνη της μαγειρικής σου και την ζεστή φιλοξενία που θα νιώσει... Αυτό νομίζω πως το πήρα για τα καλά!!!!